het verhaal van
Esther oud
Esther (41 jaar) is een geboren en getogen Amelander. Toen ze jonger was hadden haar ouders een buitensportbedrijf op het eiland, vlakbij het strand. Daar bracht ze haar jeugd door, leerde ze zichzelf kitesurfen en genoot ze van alles wat het eiland te bieden had. Toch vertrok ze. Ze zag alle werelddelen, om uiteindelijk weer terug te keren naar haar basis: Ameland. “Als ik iemand vertel dat ik van Ameland kom krijg ik verschillende oooh’s en aah’s als reactie. Vroeger begreep ik dat niet. Het leven op het eiland was voor mij normaal. Nu ik ouder ben en de hele wereld over gereisd, begrijp ik het pas: niet iedereen heeft dit.”
Tijdens haar reizen heeft Esther gemerkt welke impact de macht van mensen overal ter wereld heeft. “Mensen maken een rotzooi van de wereld. Ik realiseerde me dat ik thuis, op Ameland, wat wilde
doen om deze rotzooi te beperken.” Op het eiland bouwde ze een nieuw gebouw voor het buitensportbedrijf van haar ouders: volledig zelfvoorzienend en circulair. Inmiddels bestaat het gebouw niet meer. Het stond op het strand, waar de ondergrond dynamisch is. “Het gebouw werd na 10 jaar opgeslokt door de natuur. Dus hebben we het weggehaald en verwerkt. Maar dat is juist mooi: de natuur is de baas, niet wij. Het was een prachtige uitdaging om het gebouw te bouwen, samen met verschillende eilanders. We hebben er veel van geleerd.”
Veiligheid en geborgenheid
De Amelanders hebben hun eigen veilige, open cultuur, zoals alleen eilanders en kleine dorpen die kennen. Dat is wat het eiland volgens Esther zo mooi maakt. “De fiets en auto kun je met sleutel achterlaten en de volgende dag ongeschonden terugvinden. We zijn zelfvoorzienend; maken onze eigen jam van bramen en vangen onze eigen vis om te eten. ’s Ochtends en ’s middags drinken we
samen koffie en tussen de middag lunchen we uitgebreid met elkaar. Mensen zijn gastvrij, aardig en de rust zelve.” Althans, dat waren ze. Vroeger, toen het buitensportbedrijf net opgezet was, was het alleen druk in de bouwvak: drie weken in de zomer, daaromheen was het rustig op Ameland. En dus ook in de hoofden van de mensen. Maar deze authentieke rust raakt Ameland langzaamaan kwijt. Het eiland wordt jaarrond steeds drukker. De gejaagdheid, die mensen al langer voelen op het vaste land, sluipt er in.
Nieuwe bezoekers
Het coronavirus heeft het eiland volgens Esther niet alleen nóg drukker gemaakt, maar ook nieuwe toeristen aangetrokken. “Vroeger kwamen de toeristen voor het eiland, Ameland bood alles wat ze
nodig hadden. Nu willen mensen geëntertaind worden. En niet alleen dat. Een aantal mensen gebruikt overal de auto voor, verspilt veel elektriciteit en water en laat hun afval achter in de natuur.” Een moeilijke situatie vindt Esther: “Iedereen is hier welkom en die gastvrijheid willen we er inhouden, maar hoe zorg je ervoor dat die ‘nieuwe toerist’ ook respect voor Ameland houdt? Dat zorgt voor lastige vraagstukken.”
Werken aan het verbeteren van Ameland
Vanuit haar werk bij de Waddencampus probeert ze antwoord te vinden op een aantal van deze vraagstukken. “Bij de Waddencampus begeleid ik studenten die onderzoek doen naar allerlei, door eilanders aangedragen, onderwerpen, waarop Ameland kan verbeteren. Ze komen met prachtige ideeën en uiteindelijk is het dan de bedoeling dat Amelander ondernemers of coöperaties daar zelf iets mee doen, de Waddencampus voert niet uit. Behalve bij het project over de duurzame disposables. Het mooie aan dat project vind ik dat het Ameland écht iets opgeleverd heeft.”
Benieuwd wat disposables precies zijn? Lees hier meer over de duurzame disposables.
Liefde voor ameland
Esther blijft iemand die het af en toe nodig heeft om de wijde wereld in te trekken. Daardoor waardeert ze de plek waar ze woont nóg meer. “Ik ga graag op reis, maar kom nóg liever weer thuis op Ameland. Voor mijn zoon geldt hetzelfde als voor mij vroeger: hij geniet van zijn leven, maar beseft niet hoe bijzonder het allemaal is. Ooit zal hij ook gaan beseffen, wat ik me ben gaan beseffen: Ameland is prachtig.”